خانم ها، آقایان! این روی زشت فوتبال ایران است - مجله روگذر

به گزارش خبرنگاران، جهانی اقتصاد نوشت: بازی بزرگ هفته بیست وهفتم لیگ برتر در حالی در ورزشگاه آزادی بین پرسپولیس و سپاهان برگزار گردید که طرفداران 2 تیم استقبال بسیار خوبی از این مسابقه به عمل آورده بودند. حضور جمعیتی به مراتب بیشتر از ظرفیت اصلی ورزشگاه باعث شده بود حتی روی راه پله های طبقه اول و دوم هم پر از تماشاگر باشد. این همه شوق و انرژی می توانست یک روز خوب برای فوتبال ایران بسازد؛ اما اتفاقی که افتاد غیر از این بود. بازی دو تیم بیشتر از آنکه کیفیت فنی داشته باشد، تحت تأثیر حساسیت های بسیار بالای مسابقه بود و به شکلی نزدیک، نفس گیر، فیزیکی و پربرخورد دنبال می شد.

پرسپولیس می دانست که نباید در این بازی بازنده باشد. بنابراین شاگردان برانکو با چاشنی احتیاط بیشتر در صدد مدیریت بازی بودند. اگر سپاهان این مسابقه را می برد، به فاصله دو امتیازی سرخپوشان می رسید. این در حالی است که تفاضل گل تیم اصفهانی بهتر است و آنها در سه بازی آخر باید به مصاف ماشین سازی، پدیده و استقلال خوزستان بروند. به این ترتیب پرسپولیس در صورت باخت به سپاهان، ممکن بود در همان بازی چهارشنبه برابر تراکتورسازی صدر جدول را از دست بدهد و البته خطر استقلال هم به عنوان دیگر تعقیب کننده، پابرجا باقی می ماند. پس احتیاط قرمزها قابل هضم بود؛ اما انتظار می رفت سپاهان نمایش تهاجمی تری داشته باشد که این اتفاق رخ نداد. در نهایت بازی دو تیم بدون رد و بدل شدن گل به خاتمه رسید؛ اما آنچه در نهایت باقی ماند، فوجی از جایگاه های شکسته، سر و صورت های زخمی و فحش و نفرت و تهدید بود.

مگر جنگ است؟

خبرنگاران مستقر در ورزشگاه آزادی از ساعاتی پیش از بازی خبرهای مربوط به درگیری طرفداران دو تیم را مخابره کردند؛ تنشی که از فحاشی آغاز شد، به پرتاب سنگ انجامید و پایان با شکسته شدن جایگاه های ضلع جنوبی ورزشگاه توسط طرفداران سپاهان به اوج رسید. بر اساس اطلاع رسانی رئیس اورژانس تهران، بازی برگزار گردیده بین پرسپولیس و سپاهان 296 مصدوم داشته که کار 40 نفر آنها به بیمارستان کشیده است. همچنین یک نفر از تماشاگران این بازی هم فوت نموده که ظاهراً دلیل مرگ او، ربطی به درگیری ها نداشته است. البته پیکر این تماشاگر متوفی به پزشک قانونی تحویل شده و آنالیز ها در خصوص مرگ او ادامه دارد. توجه کنید لطفاً: آنچه می خوانید گزارش حاشیه ای از یک بازی فوتبال است؛ آن هم مسابقه ای در لیگ ایران که شاید بین 30 لیگ برتر جهان هم جایی نداشته باشد. این فینال جام جهانی نیست. این ال کلاسیکوی اسپانیا با پشتوانه ای از یک تاریخ پر از کدورت و نفرت نیست. این حتی دربی گلاسکوی اسکاتلند با رگه های مذهبی نیست. این صرفاً یک بازی باشگاهی در لیگ ایران است که تازه شاید مهم ترین مسابقه کشور هم نباشد؛ اما واقعاً این همه خشم و خشونت از کجا می آید؟ آیا فوتبال عامل این جنگ و جدل هاست یا صرفاً بستری برای پیاده شدن هیجانات کاذب و عصبانیت انباشته شهروندان تلقی می گردد؟

تازه قول هم می دهند!

وضعیت فوتبال ایران از مرز هشدار گذشته و رسماً وارد محدوده بحران شده است. در گذشته اگر اتفاق بدی در ورزشگاه ها می افتاد، باز حداقل عوامل تیم ها و ناظران بیرونی ابراز تأسف ظاهری می کردند و جمله کلیشه ای امیدواریم فضای ورزشگاه ها سالم گردد را به زبان می آوردند. امروز اما از همین مقدار هم خبری نیست. نه تنها کسی شرمسار به نظر نمی رسد، بلکه بازیکنان و مدیران آشکارا وعده می دهند که نوبت ما هم می رسد! به طور قطع می توان اظهارنظر حیرت انگیز سیاوش یزدانی در خاتمه بازی با پرسپولیس را به عنوان سرآغاز فصلی جدید از خشونت در فوتبال ایران تعریف کرد؛ جایی که مدافع سپاهان در میکسدزون ورزشگاه آزادی گفت: پرسپولیسی ها برای بازی حذفی با سپاهان به اصفهان نیایند، چون خون به پا می گردد! باشگاه پرسپولیس بلافاصله به خاطر این اظهارات بی نظیر و ساختارشکنانه شکایت کرد و یزدانی صبح دیروز مجبور شد حرف هایش را اصلاح کند، درست مثل سرپرست باشگاه سپاهان که ابتدا موضع تندی داشت؛ اما دیروز آرام تر شده بود. خشونت اما همچنان در فضای غیررسمی تر جاری است؛ مثل مجری شبکه استانی اصفهان که در حاشیه بازی ذوب آهن و تراکتورسازی برای پرسپولیسی ها خط و نشان می کشد یا بعضی فن پیج های هواداری تراکتورسازی که مدت هاست وعده تسویه حساب با سرخ های تهرانی در بازی همین چهارشنبه را می دهند. دیروز مدیرعامل پرسپولیس در نامه ای خطاب به فدراسیون بابت تأمین جانی تیم در دو بازی تبریز و اصفهان (حذفی) ابراز نگرانی نموده بود. خانم ها، آقایان، این روی زشت فوتبال ایران است.