دروغ بزرگ درباره مشهورترین پرنده منقرض شده - مجله روگذر

به گزارش خبرنگاران ، تیمی از محققان با همکاری دانشگاه ساوت همپتون، دانشگاه آکسفورد و موزه تاریخ طبیعی در مطالعه ای نو که در مجله جانورشناسی انجمن Linnean منتشر شده است، تلاش کردند حقایق را در مورد پرنده دودو (Raphus cucullatus) مشخص کنند. این مطالعه جامع ترین بررسی را در مورد طبقه بندی دودو و کبوتر رودریگز، نزدیک ترین خویشاوند آن ارائه می دهد.

به نقل از زومیت، نیل گاستلینگ، نویسنده ناظر مطالعه و استاد تکامل و دیرین زیست شناسی در دانشگاه ساوت همپتون، استدلال می کند که تصور بیشتر مردم از دودو کاملا نادرست نیست، بلکه مسائل بزرگ تری را که در پس انقراض آن وجود دارد، نادیده می گیرند.

دودو نه چاق بود و نه احمق، بلکه با اکوسیستم بومی اش سازگار بود

گوستلینگ می گوید: اگر دودو را تصور کنید، پرنده ای کوتاه و تپل و کمی احمق به ذهنتان می آید که سزاوار انقراض است؛ اما اینطور نیست. دودو نه چاق بود و نه احمق، بلکه با اکوسیستم جزیره موریس که میلیون ها سال در آن زندگی می کرد، سازگار بود.

بااین حال، آنچه دودو و کبوتر رودریگز، گونه خواهرش، برای آن سازگار نشده بودند، نیروی خشن و استعمارگر جامعه مدرن بود. ملوانان هلندی اولین بار در سال 1598 پس از رسیدن به جزیره موریس، واقع در 1134 کیلومتری شرق ماداگاسکار در اقیانوس هند، با دودو روبرو شدند.

پرندگان جزیره بدون وجود هیچ شکارچی بزرگی تکامل یافته بودند و درنتیجه احتیاط غریزی نسبت به انسان نداشتند. همین مسئله آن ها را به طعمه آسانی برای خدمه گرسنه کشتی و تاجران بین المللی تبدیل می کرد. در کمتر از یک قرن، دودو از روی زمین ناپدید شد؛ نه به این دلیل که به طور گسترده خورده یا در باغ وحش ها نمایش داده می شد، بلکه به این دلیل که نمی توانست با تغییرات سریع و فشارهای ناشی از استعمار انسان کنار بیاید.

دشمنان اصلی دودو، خود انسان ها نبودند، بلکه همه چیزهایی بود که در حین ایجاد یک بندر تدارکاتی برای شرکت هند شرقی هلند در موریس با خود آورده بودند. دام هایی مانند خوک ، لانه دودو، این پرندگان زمینی را زیر پا له می کردند، در حالی که موش ها، تخم ها و جوجه های کوچک آن ها را می خوردند. درهمین حال، سگ ها، گربه ها و سایر حیوانات مهاجم دودو را شکار و درعین حال بر سر منابع غذایی محدود جزیره رقابت می کردند. تا سال 1662، دودو منقرض شد. تقریباً یک قرن بعد، کبوتر رودریگز در پی آن از بین رفت. با وجود تنها 64 سال مستندات انسانی از دودو، طولی نکشید که واقعیت در مورد این پرنده با داستان آمیخته شد.

گوستلینگ گفت: دودو اولین موجود زنده ای بود که ثبت شد و سپس ناپدید شد. به گفته وی، قبل از انقراض دودو، تصور نمی شد که ممکن باشد انسان بتواند تأثیر زیادی بر محیط زیست بگذارد.

مارک یانگ، استاد دانشگاه ساوت همپتون و نویسنده اصلی مقاله، می گوید در اوایل قرن نوزدهم، برخی افراد حتی دودو و کبوتر رودریگز را جانوران اسطوره ای می دانستند. در دهه 1800 بود که دانشمندان ویکتوریایی خاتمه تأیید کردند که هر دو گونه پرنده واقعاً وجود داشته اند. اما با گذشت زمان، تصویر دودو تا حد زیادی از نماد تأثیرات غالباً فاجعه بار بشریت بر محیط زیست، به نمونه ای نادرست و صحیح درک نشده از بقای اصلح تغییر کرد.

در مورد معروفیت دودو به عنوان پرنده ای دست وپاچلفتی، نگاهی دقیق تر به بقایای اسکلتی آن نشان می دهد که این باور درست نیست. تیم تحقیقاتی متوجه شد که دودو تاندونی در پای خود داشت که ضخامتش تقریباً به مقدار استخوان بود. این ویژگی امروزه در سایر پرندگانی که به سرعت و چابکی در بالارفتن معروف هستند، یافت می شود و نشان می دهد که دودو درواقع حیوانی فوق العاده سریع و فعال بوده است.

یانگ گفت: حتی بعد از چهار قرن، ما چیزهای زیادی برای یادگیری در مورد این پرندگان داریم. تعداد کمی از گزارش های مکتوب از دودوهای زنده می گوید که این [پرنده] حیوانی بود که به سرعت حرکت می کرد و عاشق جنگل بود.

محققان فکر می کنند که با نگاهی دقیق تر به دودو و کبوتر رودریگز، می توانیم داستان های نادرست را پاکسازی و تاریخ واقعی آن ها را بهتر درک کنیم. در نهایت، انقراض آن پرندگان به دلیل ضعیف بودن یا سازگاری ضعیف یا نتیجه شکست تکاملی آن ها نبود، بلکه به دلیل تأثیر مضر انسان بر محیط زیست خود بود.

5858