در این پارک زیبای تهران آدم های معمولی مجسمه شدند ، معماری ایتالیایی، ایرانی را اینجا ببینید - مجله روگذر

خبرنگاران - نصیبه سجادی: یوسف آباد قدمتی دارد به مقدار خود تهران. از زمانی که دروازه های تهران یکی یکی تخریب شد، اینجا آباد و به نام یوسف مستوفی الممالک، آبادکننده آن، یوسف آباد نام گرفت. همواره هم همه چیز داشت و به تهران نشینان خدمات می داد. اینها را جمشید رحمانی پناه ساکن قدیمی محله، که مطالعات خوبی در حوزه تهران شناسی دارد، می گوید: این محله قبل از 1320 قلعه بود و روستا. اهالی روزها از قلعه بیرون می رفتند برای کشاورزی و شب برمی گشتند. آسیاب آبی وقفی ای داشتیم که کشاورزان طرشت، ونک و جاهای دیگر تهران گندم های شان را با آن آرد می کردند.

رحمانی پناه کمی جلوتر می آید و از امکانات بیشتر محله شان می گوید؛ مثل سینما رز، که به گواه او حتی از سینماهای لاله زار هم قدیمی تر است و از نظر تاریخی برابری می نماید با تماشاخانه های لاله زار که زمانی برای خود بروبیایی داشت. مدرسه ای که از 60 ـ 70 سال پیش امکانات یک مدرسه پیشرفته در آن پیش بینی شده و ونکی ها بچه های شان را به این مدرسه می فرستادند و کلانتری ای که می توان عنوان نخستین کلانتری تهران را به آن داد. زمانی که تهران هنوز کلانتری به معنای امروزی اش را نداشت، کلانتری یوسف آباد ساخته می گردد و بخشی مجزا زیر عنوان پلیس اینترپل دارد و امکانات مجهز دیگر. این کلانتری 70ساله، به گفته رحمانی پناه، ثبت ملی شده و به علت معماری خاص و فضای مناسبش به لوکیشن بسیاری از فیلم های سینمایی هم تبدیل می گردد.

زباله دان سابق؛ بوستانی صاحب سبک

رحمانی پناه از بوستان شفق این منطقه هم می گوید که کامران دیبا ساخته و به علت طراحی و غنای معماری، ثبت ملی هم شده است: وسط پارک که الان زمین بازی بچه هاست، گودی برزگی بود که زباله تهرانی ها تا سال ها آنجا تخلیه می شد. مدتی هم کارگاه مهمات سازی و بعد هم به آسایشگاه سالمندان تبدیل شد و مسلولان آنجا نگهداری می شدند. سال 1342 وقتی سروصدای تهرانی ها از مزاحمت های این پارک بلند شد، کامران دیبا مأمور ساخت آن می گردد. پارک شفق چنان که پیداست در تپه ماهور ساخته می گردد، بر فراز و فرود تپه ها: این پارک در امتداد پیاده روهای محله شکل گرفته، به طوری که به نظر می رسد جزء بدنه محدوده شهری است و چون طبقه طبقه ساخته شده به علت زمین های یوسف آباد که از اول تپه ماهور بوده، مساحت آن خیلی بزرگ به نظر می رسد در حالی که وسعت چندانی ندارد.

مجسمه های واقعی از آدم های معمولی

یکی کفشش را از پایش درآورده روی سکو در حال استراحت است. یکی دیگر ایستاده و نگاه به دوردست دارد. آن دیگری در حال کتاب خواندن است و... اینها مجسمه های پارک شفق هستند. ظاهر طبیعی و واقعی شان نگاه هر بیننده ای را به خود جلب و زیبایی فضای پارک را دوچندان نموده است؛ همان ها که پرویز تناولی از آدم های معمولی می سازد تا برای نخستین بار در پارک نصب گردد.

علیرضا زمانی ، تهران شناس، می گوید: تناولی 6 مجسمه از افراد معمولی ساخت. تا آن موقع فقط مجسمه های افراد مهم در مکان های عمومی نصب می شد. علاوه بر این، مجسمه ها در مقدار های واقعی و در حال اجرا کارهایی هستند که شهروندان در فضاهای همگانی انجام می دهند. علاقه معمار پارک شفق به معماری ایتالیا را می توان در ساخت میدانگاه اصلی و حوضچه آن و سکوهایی که برای نشستن و لذت بردن مردم از کنار هم بودن ساخته شده است، کاملاً مشاهده کرد. در طراحی شفق، نشانه ای از طراحی بوستان های فرانسه و الهاماتی از معماری ایرانی هم مشاهده می گردد. به عنوان مثال، سبک طراحی پایه های پل های پارک به سبک پل های اصفهان است. حفاظ پل ها هم برگرفته از نرده های سالن های تئاتر کشورهای اروپایی است.