عصاره هسته انگور عمر را طولانی می نماید - مجله روگذر

به گزارش باشگاه خبرنگاران، از نیوساینتیست، یک ماده شیمیایی به دست آمده از عصاره هسته انگور، با پاکسازی سلول های قدیمی و فرسوده موش های پیر، عمر آن ها را تا 9 درصد افزایش می دهد.

بعلاوه به نظر می رسد که این درمان، موش ها را از نظر جسمی سالم می نماید و در صورت استفاده در کنار شیمی درمانی برای درمان سرطان، مقدار تومور ها را کاهش می دهد.

یافته های این پژوهش، درمان های ضد پیری آینده را بهبود می بخشند تا سلول های پیر را که توانایی تکثیر خود را از دست داده اند، هدف قرار دهند و موادی را که به بروز التهاب منجر می شوند، دفع نمایند.

تعداد سلول های پیر با بالا رفتن سن، افزایش می یابد و با بروز بیماری های گوناگون مرتبط با افزایش سن از جمله بیماری های قلبی-عروقی، دیابت نوع دو و پوکی استخوان مرتبط است.

کیکسیا زو، پژوهشگر دانشگاه آموزشگاه علوم چین (UCAS) در شانگ های و همکارانش، برای یافتن ماده ای که ممکن است این سلول ها را از بین ببرد، مجموعه ای از مواد شیمیایی مرتبط با پیری را از نظر اثرات آن ها بر سلول های پیر آنالیز کردند.

آنالیز های این گروه پژوهشی، یک ماده شیمیایی موسوم به پروسیانیدین سی1 (PCC1) را نشان داد که در دانه های انگور یافت می گردد.

به نظر می رسد که پروسیانیدین سی1 در غلظت پایین، از فراوری مواد التهابی به وسیله سلول های پیر جلوگیری می نماید. این ماده شیمیایی در غلظت بالا، سلول های پیر را از بین برد، اما سلول های جوان تر را دست نخورده باقی گذاشت.

پژوهشگران برای آزمایش اثربخشی پروسیانیدین سی1 در حیوانات زنده، به 171 موش دو ساله که تقریبا معادل انسان 70 ساله بودند، این ماده شیمیایی را تزریق کردند. پروسیانیدین سی1 به طور میانگین، طول عمر موش ها را تا 9 درصد افزایش داد.

بعلاوه به نظر می رسد که این ماده شیمیایی، آمادگی جسمانی موش های جوان را بهبود می بخشد. موش های زیر دو سال، به مدت چهار ماه و هر دو هفته یک بار، یک محلول کنترل شده یا پروسیانیدین سی1 را دریافت کردند و پس از آن مجموعه ای از آزمایش های فیزیکی را پشت سر گذاشتند.

موش هایی که این درمان را دریافت کردند، در مقایسه با موش هایی که محلول کنترل شده را دریافت نموده بودند، بیشترین سرعت راه رفتن، قدرت بالاتر و استقامت بهتری هنگام دویدن روی تردمیل داشتند.

شیمی درمانی به عنوان روشی برای سرعت بخشیدن به پیری سلول های تومور شناخته شده است. پژوهشگران برای این که بفهمند آیا پروسیانیدین سی1 می تواند سلول های پیر تومور را از بین ببرد و تأثیر شیمی درمانی را تقویت کند.

این ماده شیمیایی را در کنار داروی موسوم به میتوکسانترون آزمایش کردند که برای درمان سرطان پستان، لنفوم غیر هاجکین، لوسمی میلوبلاستیک حاد و سایر سرطان ها استفاده می گردد.

پژوهشگران، این درمان ترکیبی را روی موش هایی که سلول های تومور پروستات انسانی در آن ها کشت شده بود، آزمایش کردند.

درمان موش ها با پروسیانیدین سی1 و میتوکسانترون، تومور ها را تا حدود 75 درصد کاهش داد؛ در حالی که شیمی درمانی به تنهایی، کاهش 44 درصدی تومور ها را در پی داشت.

دوریان زیگلر، پژوهشگر دانشگاه لوزان سوئیس گفت: این واقعیت که به نظر نمی رسد این ماده شیمیایی روی سلول های سالم تأثیر بگذارد، نشان می دهد که شاید یک درمان نویدبخش ضدپیری باشد.

او اضافه کرد: پژوهش های آینده باید آنالیز نمایند که آیا پروسیانیدین سی1، اثرات مشابهی روی انسان دارد یا خیر.