موش های فلج با نخاع انسان چگونه راه رفتند - مجله روگذر

به گزارش ایسنا و به نقل از آی ای، گروهی از محققان مرکز بیوتکنولوژی احیانماینده ساگول با موفقیت توانستند بافت های نخاع انسان را به صورت سه بعدی مهندسی نموده و آنها را در موش آزمایشگاهی مبتلا به فلج مزمن طولانی مدت بکارند. این اولین باری است که این کار انجام می گردد.

نتایج این کار بسیار دلگرم نماینده بوده و بر اساس مطالعه منتشر شده در مجله Advanced Sciences، اندازه موفقیت تقریباً 80 درصدی در بازیابی توانایی های راه رفتن در موش ها مشاهده شده است.

فناوری مورد استفاده برای دستیابی به این شاهکار، مبتنی بر بیوپسی کوچکی از بافت چربی شکم بیمار است که از سلول هایی همراه با یک ماتریس خارج سلولی تشکیل شده است.

پروفسور تال دویر سرپرست تیم تحقیق شرح می دهد: پس از جداسازی سلول ها از ماتریس خارج سلولی، ما از مهندسی ژنتیک برای برنامه ریزی مجدد سلول ها استفاده کردیم و آنها را به حالتی شبیه سلول های بنیادی جنینی برگرداندیم، به این معنی که آنها را به سلول هایی تبدیل کردیم که می توانند به هر نوع سلولی در بدن تبدیل شوند.

ما از ماتریس خارج سلولی یک هیدروژل، شخصی سازی کردیم که پس از کاشت، هیچ واکنش منفی ایمنی یا پس زدن مشاهده نشد. سپس سلول های بنیادی را در هیدروژل کپسوله کردیم و در فرآیندی که رشد جنینی نخاع را تقلید می نماید، سلول ها را به ایمپلنت های سه بعدی حاوی شبکه های عصبی شامل نورون های حرکتی تبدیل کردیم.

پس از آن، ایمپلنت نخاع انسان در موش ها کاشته شد و مدل های آزمایشگاهی به دو گروه تقسیم شدند، موش هایی که برای مدت کوتاهی فلج شده بودند و موش هایی که برای مدت طولانی فلج بودند. پس از کاشت، مدل های آزمایشگاهی مبتلا به فلج کوتاه مدت و 80 درصد آنهایی که طولانی مدت فلج بودند، توانستند دوباره راه بروند.

پروفسور دویر گفت: این اولین نمونه در دنیا است که در آن بافت های انسانی مهندسی شده و کاشته شده در یک مدل حیوانی مبتلا به فلج مزمن و طولانی مدت، موجب بهبودی می گردد که مرتبط ترین مدل برای درمان فلج در انسان است.

این روش می تواند برای میلیون ها نفر در سراسر دنیا که به علت آسیب نخاعی فلج شده اند و هنوز درمان مناسبی پیدا ننموده اند، تحول ایجاد کند. هدف دانشمندان این است که این ایمپلنت های نخاعی شخصی سازی شده را برای هر فرد فلج فراوری نمایند که امکان بازسازی بافت آسیب دیده را بدون خطر پس زدن فراهم می نماید.

اکنون محققان در حال آماده شدن برای مرحله بعدی این مطالعه هستند که شامل آزمایشات بالینی بر روی بیماران انسانی می گردد. آنها امیدوارند ظرف چند سال، بافت های اصلاح شده را در افراد فلج بکارند و به آنها اجازه دهند دوباره بایستند و راه بروند.