شما سرپیکو نیستی آقای قهرمانی! - مجله روگذر

به گزارش خبرنگاران، روزنامه اعتماد در ادامه نوشت: قهرمانی ادعا می نماید به دلیل فحاشی طرفداران استقلال در آن بازی تصمیم گرفته گل مردود راه آهن را بپذیرد تا تماشاچیان استقلال را ادب نموده باشد. کاری که فدراسیون و کمیته انضباطی در انجام آن کوتاهی نموده و می نماید. قهرمانی بعد از جنجالی که به راه انداخت، در مصاحبه با ورزش 3 گفت: من وقتی می بینم همکارانم در ورزشگاه ها با بدترین فحاشی ها و الفاظ روبرو می شوند اما هیچ برخوردی نمی شود ناراحت می شوم. خواستم حرف هایم باعث شود که فدراسیون فوتبال به داورانش بیشتر توجه کند. او در ادامه شرح می دهد که کمیته انضباطی برای فحاشی تماشاچیان احکام لازم را صادر نمی نماید و همین امر باعث گردیده که داوران امنیت روانی نداشته باشند. در واقع می توان از صحبت های قهرمانی چنین برداشت کرد که او وقتی دیده که سیستم و قانون نمی تواند جلوی معضل فحاشی را بگیرد، شخصا تصمیم گرفته که عدالت را اجرا کند تا حق داوران را بستاند.

ژستی که قهرمانی به خودش گرفته، ژست کسی است که از اجرای عدالت توسط سیستم و قانون ناامید گردیده و به همین دلیل خودش تصمیم گرفته فساد را از بین ببرد. از این شخصیت ها در طول تاریخ کم نداشته ایم. یکی از معروف ترین این آدم ها که فیلمی هم بر اساس نامش در دهه هفتاد میلادی ساخته شد سرپیکو بود. کسی که احتمالا اسمش به گوش تان خورده. پلیس جوانی که بعد از وارد شدن به دایره جنایی با انبوهی از فساد و ناکارآمدی سیستم روبرو می شود و در نهایت به این نتیجه می رسد که باید خودش کاری بکند. شخصیتی محبوب و دوست داشتنی که هر آدم عدالت طلبی را قلقلک می دهد. هنگامی که فیلم سیدنی لومت بر پرده سینماها اکران شد، جوانان زیادی تحت تاثیر منش سرپیکو قرار گرفتند و او را همچون قدیسی ارج نهادند. نه فقط در جامعه امریکا؛ بلکه در تمام دنیا. هر جا ظلم و بی عدالتی دیده می شد، هرجا مردم از اصلاح امور ناامید بودند و این احساس به آنها دست داده بود که نمی توانند برای رسیدن به حق شان از حکومت یاری بگیرند، چرا که حکومت یا خودش فاسد است یا اهمیتی به فساد نمی دهد، سرپیکو می شد مظهر عدالت خواهی. با آن آنارشیسم خاص. با آن دل و جرات مثال زدنی. اما در کنار احساس خوبی که سرپیکو و سایر آدم های شبیه او به ما می دهند، همچنان باید برگردیم به پرسش های قدیمی بشر در مورد قانون، عدالت و قراردادهای اجتماعی. بحث هایی که پیشینه آن برمی شود به آتن و بحث های عمیق سقراط و همکاران و شاگردانش پیرامون این موارد. می خواهیم ببینیم که آیا ورود هر شخصی با فردیت به صحنه اجرای عدالت می تواند جامعه را به مسیر درستی ببرد یا نه؟ اگر هر شخصی در هر جایگاهی تصمیم بگیرد خودش عدالت را در جامعه به معنای خاص و عام آن اجرا کند چه اتفاقی خواهد افتاد؟ آیا این مساله همان طور که قدیمی ترها می گفتند باعث نمی شود که سنگ روی سنگ بند نشود؟

تقریبا اکثر اندیشمندان بر این باورند که قوانین اجتماعی کوشش دارند که هر چه بیشتر به مفهوم عدالت نزدیک شوند. البته همیشه کاستی هایی وجود دارد. اما پیشرفت جوامع بشری باعث گردیده که روز به روز از ضعف قوانین کم بشود تا مردم احساس امنیت بیشتری داشته باشند. فوتبال هم از این قاعده مستثنی نیست. گرچه هنوز هم می توان باگ هایی در قوانین فوتبال پیدا کرد، اما برآیند پیشرفت های قوانین فوتبال نشان می دهد که کوشش گردیده تا حد امکان بی عدالتی ها در این بازی پرطرفدار کاهش پیدا بکند. اما رسیدن به حد اعلای عدالتی که قوانین فوتبال می خواهند متضمن آن باشند، در یک نکته مهم نهفته است: الزام به انجام قوانین. امکان ندارد کسی بتواند در سیستم فوتبال سرپیکو بازی دربیاورد و به نتیجه برسد. امکان ندارد داور، بازیکن، مربی یا تماشاگری باشد که بخواهد خودش عدالت را در زمین بازی اجرا کند و به موفقیت برسد. زیرا همان طور که سقراط می گفت: مردم اگر به حال خویش رها شوند از روی غریزه گرایش به انجام بی عدالتی دارند. زیرا آنان به طور طبیعی به این غریزه کشش به سوی منافع شخصی و حفظ وجود شخصی آغشته گردیده اند. کدام تیمی است که نخواهد خودش برنده باشد؟ کدام طرفداری است که نخواهد تیم مورد علاقه اش قهرمان شود؟ کدام داوری است که آن قدر وارسته باشد که منافع شخصی خودش را ارجح نداند؟

محسن قهرمانی وقتی گل مردود راه آهن را می پذیرد، نمی تواند ادعای اجرای عدالت را داشته باشد. چون عمل او که بر خلاف قوانین و قراردادهای پذیرفته گردیده توسط خودش و دو تیم حاضر در زمین فوتبال بوده به گفته سقراط بی انصافی است و این بی انصافی خودش به بی عدالتی منجر می شود. اگر بیست هزار نفر در ورزشگاه فحش می دادند تکلیف میلیون ها طرفدار دیگر استقلال که فحش نمی دادند چه می شود؟ استقلال فقط مال آن بیست هزار نفر بوده؟ اصلا گیرم تمام آن چند میلیون طرفدار استقلال فحش می دادند، تکلیف بازیکنان و کادر فنی چیست؟ تکلیف تیم های دیگری که در رقابت با این تیم ها بوده اند چه می شود؟ اگر تیمی برای فرار از سقوط با راه آهن رقابت داشته، اگر با آن امتیاز ناحقی که راه آهن گرفته عقب بیفتد چه؟ این عدالت است؟ اگر گفته می شود که داور فقط باید قوانین را در زمین بازی اجرا کند برای این است که کلی آدم به این نتیجه رسیده اند که مسیر رسیدن به عدالت از اجرای صحیح قوانین می گذرد. به عبارت دیگر باید بگوییم ما در مستطیل سبز احتیاجی به سرپیکوها نداریم. اگر هم روزی احتیاج باشد، شما آن سرپیکو نیستی آقای قهرمانی! تنها کاری که یک داور می تواند در تقابل با فحاشی انجام دهد باز هم طبق قوانین گزارش تخلف تماشاچیان یا قطع بازی است. باقی امر به کمیته انضباطی مربوط می شود. اینکه کمیته انضباطی به وظایفش عمل نمی نماید دلیل منطقی برای اقدام خودسرانه نیست.

محسن قهرمانی ید طولایی در ساختن حاشیه داشته و حالا هم نشان می دهد که از روزهای اوجش فاصله نگرفته. بازی معروف پرسپولیس و سپاهان در فولادشهر را یادمان نرفته. یا آن بازی معروفی که با لب خوانی متوجه شدیم آقای قهرمانی با اشاره به تماشاچیان ملوان می گوید تا وقتی اینها فحش بدهند خطا روی بازیکنان ملوان را اعلام نمی کنم! این یک خصیصه شخصی است که محسن قهرمانی دارد. اما سوال اینجاست که با این وضعیت چرا او سال های سال در داوری ایران حضور داشته و آیا نهادی نبوده که با نظارت بر رفتار قهرمانی متوجه بشود که او صلاحیت قضاوت در فوتبال را ندارد؛ چراکه این داور با رفتارهای فراقانونی بارها موجب جنجال گردیده بود.